Het duurt even....maar dan heb jij ook wat!

Buenas Noches Holanda,

Het heeft allemaal een tijdje geduurd…maar ook ik zal even wat van mij laten horen.. Mijn eigen logboek vult zich al aardig, maar door een gebrek aan Wifi heb ik het nog niet met jullie kunnen delen.

Jeetje… wat een hoop ervaringen zeg en dat in zo’n korte tijd. Zo stonden we met zijn allen op Schiphol in te checken (wat overigens super lang duurde doordat meerdere stewardessen dachten dat wij het verkeerde visum hadden) en zo is er alweer meer dan drie weken voorbij.
Vrijdag 28 augustus begon onze driemaand durende reis naar vooral Nicaragua, maar ook Costa Rica en New York. Onze reis bestond uit de vlucht van Amsterdam naar Houston om daar vervolgens over te stappen op een vlucht naar Managua; de hoofdstad van Nicaragua. Eenmaal in het vliegtuig (na het verhaal met de stewardessen, maar ook een douanier die bij de bodyscan de man voor mij compleet wilde uitkleden) kon de 10 uur durende foetushouding beginnen. Het personeel was heel vriendelijk en na het zien van drie films was de vlucht zo voorbij.

Ik heb niet echt een hekel aan Amerikanen, verre van eigenlijk want Obama bijvoorbeeld vind ik echt een fijne vent, maar één van de eerste Amerikanen die ik haar mond open hoorde doen kon ik wel achter het behang plakken: wij liepen richting de douane, waar er een op het eerste oog vriendelijke vrouw stond te wachten om ons te begeleiden. Voor de kijkers thuis; we waren overgestapt in Houston en dat ligt in Texas. In Texas heb je veel Patriots en deze vrouw was er één van. Vrij vertaald zei zij het volgende tegen haar collega: “kijk wat zijn er veel mensen in de rij voor de douane. Dat kan ik mij ook wel voorstellen; iedereen wil natuurlijk naar de mooie land toe”. She was living the American dream, domme doos. Eenmaal door de douane en toegetreden tot het geweldige land hebben we onze gate gezocht en zijn vlakbij wat gaan eten. In geheel Amerikaanse style zijn we bij de Aziaat gaan eten. Nadat we hadden gegeten zijn we voor het eerst een spelletje gaan spelen. Vanaf dat moment hebben we bijna elke dag wel één van de vele spelletjes gespeeld die ik heb meegenomen. Ik vind het echt super tof dat de andere ook zo erg van spelletjes houden en bij de mensen die we hebben leren kennen zit zelf iemand die misschien wel nog fanatieker is dan ik ben (voor de mensen die mij een beetje kennen kan ik me voorstellen dat dit lastig te geloven is en ik verbaas mij er ook over, maar het is toch echt zo of niet Lisanne :D )
20 minuten voordat de vlucht zou vertrekken zijn we naar de gate gelopen waar twee mensen ons gelijk aanspraken of wij ‘’The Amsterdam People” waren. Nadat wij vertelden dat wij inderdaad vanuit Amsterdam waren gekomen vertelde zij ons dat iedereen al in het vliegtuig zat en wij de laatste waren. Oops, wij snel het vliegtuig in waar bleek dat er bijna niemand in zat. Terwijl iedereen drie (of je wilde) stoelen had vlogen we de laatste 3 uur naar Managua. Daar geland maakte wij voor het eerst kennis met de manier van mensen aan werk helpen hier in Nicaragua. Waar er in Nederland voor bepaalde taken één of twee mensen worden ingezet, daar kunnen hier gerust 6 of 7 mensen aan het werk zijn. Er stonden bijvoorbeeld 8 mensen bij de bagageband te wachten om ons te helpen met onze koffers. En Wanneer er ergens aan de weg wordt gewerkt, dan worden er gerust 2 of 3 verkeersregelaars ingezet terwijl het verkeer er in beide richting prima langs kan. We leven hier in een derde wereld land en het is goed om te zien dat op deze manier mensen een kans krijgen, maar het valt toch wel een beetje op soms.

Bij het vliegveld werden we opgehaald en naar ons gastgezin gebracht. Na een reis van 17 uur was iedereen helemaal op en eenmaal in Granada (onze nieuwe woonplaats voor de komende maanden) wilde ik zo snel mogelijk naar bed. Ons gastgezin stond bij aankomst op ons te wachten en hielp onze spullen te brengen naar onze kamers. Kelly en Eline sliepen aan de en kant van de straat en Rochelle Emma en ik aan de andere kant. De drie weken in het gastgezin waren echt super tof. Onze “familie” was heel erg geduldig en wanneer wij iets niet begrepen probeerden zij het op een andere manier uit te leggen. Zonder heel goed Spaans te kunnen heb ik hele gesprekken kunnen voeren en ben ik er achter gekomen dat je met handen en voeten heel ver kan komen. Zo hebben wij bijvoorbeeld vanaf het begin Spaanse kwartet met ons ‘zusje’ van 8 kunnen spelen en heb ik met mijn broer hele gesprekken gevoerd over zijn familie, mijn familie en natuurlijk over vrouwen. Want tja, als je in een straat woont waar iedereen elkaar kent, en er een stuk of 8 gasten zijn van rond mijn leeftijd, dan gaat het soms ook over vrouwen. Zeker als er ineens 5 dames in die zelfde straat komen wonen (de 4 dames waarmee ik hier ben gekomen en Kim, onze brabo die bij Kelly en Eline in het gastgezin zat. Tijdens de drie weken dat wij in het gastgezin zaten zagen onze dagen er als volgt uit:
s ‘Ochtens van 8 tot 12 hadden wij Spaanse les waarbij wij ook met onze docent een aantal leuke plekken in de stad gingen bezoeken. S’ ’middags hadden wij (op de woensdagen na) altijd een activiteit waarbij iets gingen bezoeken of gingen doen. Zo zijn wij onder andere bij een vulkaan geweest, hebben wij gefietst door de stad, zijn wij gaan zwemmen in een meer in een oude krater en zijn wij bij een boer geweest die onder een andere vulkaan woont. Doordat het dit jaar bijna niet regent (het is nu regentijd en er valt bijna niets) hebben de boeren het erg zwaar. Deze man vertelde ons dat op de 6 hectare grond die hij heeft bijna niets groeit omdat het niet regent. En aangezien zijn land het enige is waaraan hij wat kan verdienen zijn het voor hem zware tijden. Hij vertelde ons ook dat vorig jaar precies hetzelfde probleem zich voordeed en dat hij en zijn familie hierdoor uiteindelijk leguanen moesten gaan eten.

Mede dankzij Spaanse les hebben wij inmiddels een soort Nederlandse enclave opgericht bestaande uit twaalf Nederlanders. Met deze groep gaan we vaak leuke dingen doen en weekendjes weg. Onze groep bestaat uit 5 “Pabo’s’’(dat zijn wij :D), 4 verpleegkundige (Lisanne, Lian, Britt & Ernst) 2 diëtisten (Kim en Leonie) en een econoom (Allard). Zo zijn wij 2 weken geleden met z’n alle naar San Juan del Sur geweest (dit is een badplaats aan de Grote Oceaan). Vol goede moet hadden wij om half 9 bij de Spaanse school afgesproken en om kwart voor 9 misten we alleen nog onze econoom. Wat bleek is dat hij brak in zijn bed lag en door zijn wakker was geslapen. Wij konden er wel om lachen en na hem uit zijn bed gehaald te hebben konden we de trip van 1,5 uur afleggen. Eenmaal in het hostel waren wij een beetje verrast over wat wij aantroffen. Het was eigenlijk een veredelde kroeg waren de gasten van het hostelgedeelte dezelfde wc/douche combi gebruikten als de gasten van de kroeg. Voor de mensen die wel eens naar de kroeg gaan: stel je voor hoe een WC er uit ziet aan het eind van een gemiddelde zaterdagavond en bedenk dat onze WC en dus ook douche er een groot deel van de dag uitzag. Daarnaast is Lisanne nog bijna berooft van haar tas omdat de deur van hun kamer openstond en twee mannen doodleuk maar haar tas naar buiten wilde lopen. Gelukkig was superheld Lian aanwezig om de twee Nicaraguaanse mannen in elkaar te timmeren en de tas terug te krijgen. Daarnaast waren er kakkerlakken (en dan heb ik het niet over bepaalde mensen uit Rotterdam), bed bugs en tal van ander ongedierte. Zo ben ik meerdere malen ingezet als ongediertebestrijder en hebben een aantal kakkerlakken van een centimeter of 5 het leven gegeven. Nadat wij de eerste nacht na een avondje stappen thuis kwamen werd er vanuit onze kamer massaal naar het thuisfront contact gezocht om te vertellen hoe erg het was. De twee nachten waren inderdaad een ervaring die…tja hoe zal ik het noemen… interessant was. Dan heb ik nog niet eens verteld dat we ruzie kregen met de huisbazin over een schildpaddentour die in het water viel.

Maar gelukkig hebben we daar ook hele toffe dingen gedaan en gezien.
Het begon al toen we de stad in kwamen rijden. Van een grote afstand zagen wij op één van de rotsen een groot Jezusbeeld staan (vergelijkbaar als die in Rio de Janeiro). Deze was wel iets kleiner, maar gedurende de hele dag kijkt hij zichtbaar over de baai heen. Daarnaast zijn we met z’n alle heerlijk wezen eten, stappen en surfen. Surfen was iets wat echt heel hoog op mijn to-do list stond. Vooraf dacht dat surfen een gevoel van vrijheid zou geven en niets was minder waar. We hebben een hele dag les gekregen en gesurft en het was echt geweldig. Onze trainer wist precies wie welke tips nodig had en dit zorgde ervoor dat we allemaal meerdere golven hebben kunnen “pakken”. We waren het er gezamenlijk over eens; dit gaan we nog een keer doen!

Na drie weken van Spaanse les, activiteiten en veel plezier ging afgelopen maandag het echte leven beginnen. Ondanks dat de dagen heel intensief waren en het veel energie kostte om Spaans te leren hadden we toch nog een beetje een vakantiegevoel. Met het verhuizen naar ons nieuwe onderkomen betraden we naast een nieuwe plek ook een nieuwe fase in ons avontuur. Nadat we snel onze spullen hadden achtergelaten in het hotel gingen we op weg naar onze stage. Hier hebben wij Jim leren kennen; een Amerikaan die drie jaar geleden in een tuin vol met stenen begonnen is met het les geven aan kinderen uit de naastgelegen sloppenwijk. Drie jaar later en met veel hulp van donateurs en vrijwilligers is het gelukt om het project (Education Plus) uit te breiden naar een eigen locatie. Zo staan er inmiddels drie lokalen en is er ruimte om te kunnen spelen.
Nadat Jim ons een half uur had uitgelegd hoe alles in elkaar zat en wat zijn beweegredenen waren (man wat kan die man goed vertellen zeg) hebben wij een rondleiding gekregen door de wijk. En tja.. daar zie je inderdaad de plaatjes die ook in de media voorbij komen: huizen die bij elkaar worden gehouden door golfplaten, of soms zelfs erger vuilniszakken, veel rotzooi op de straten en geen stromend water. Maar ondanks alle ellende was iedereen erg vriendelijk en wilde een praatje maken; ze maker er echt het beste van! Door het verhaal van Jim en wat wij gezien hadden waren wij allemaal super gemotiveerd om aan de slag te gaan. En nu.. een paar dagen later voel ik me al helemaal thuis bij de “familie”. Dat is echt het beste woord wat ik kan bedenken. De docenten, vrijwilligers en kinderen zorgen er samen voor dat binnen de mogelijkheden die er zijn alles kan. De kinderen krijgen te eten (waar dat voor sommige de enige maaltijd is op die dag), krijgen les en spelen samen en met ons. Daarnaast leren zij ook Engels om hen een voordeel te geven wanneer zij op zoek gaan naar een baan. Het toerisme in Nicaragua is ontwikkeld zich de laatste jaren snel en er is veel behoefte aan Engels sprekende mensen. En wat betreft mijn eigen ervaring, hoe tof is het om met die kinderen 2 uur lang te voetballen op een groot veld met als uitzicht een grote vulkaan. Het plezier dat die kinderen op dat moment hebben valt niet te beschrijven; daarvoor moet je het gewoon gedaan hebben. Nu ik wat meer tijd heb om jullie op de hoogte te houden zal ik dat ook zeker doen.

Mijn Haagse vriend
Na bijna drie A-4tjes te hebben gevuld is het nu bijna tijd om te gaan stoppen. De Spaanse grammaticaregels liggen weer op mij te wachten en ondanks dat ik al heel veel heb geleerd, wil en moet ik mijn Spaans nog verbeteren. Maar ik stop niet voordat ik nog een klein stukje schrijf voor mijn Haagse vriend. Vlak voordat ik weg ging heb ik hem beloofd een stukje voor hem te schrijven, omdat wij samen zo goed over voetbal kunnen praten. Doordat ik hier bijna geen voetbal kan kijken moet ik het vooral hebben van teletekst en samenvattingen, maar ook daar heb ik in deze genoeg aan.

Beste Haagse vriend,

Ik zou een stukje voor je schrijven over de wedstrijd Den Haag-Ajax waar jij natuurlijk op de tribune zat.
We hebben het samen vaak gehad over de selecties van beide teams dit seizoen en waar wij het over eens waren was dat Den Haag (zoals jij je cluppie altijd noemt) een aardig team heeft dit seizoen. Een aardige aanval en genoeg mogelijkheden in de verdediging. Oja en dan vergeet ik nog de keeper die ook kan scoren! Tegen Ajax was het allemaal een beetje anders…Fraser zat boos op het bankie en keek met ledenogen naar wat er voor hem afspeelde. Havenaar kreeg nog wel een aardig kansje maar verder was het toch éénrichtingsverkeer. Ik ben heel benieuwd wat je van de goal van El Ghazi vond en dat zou ik je dan ook via deze weg willen vragen. Ik gun het je echt dat ADO dit jaar weer mee gaat doen in het linker rijtje. Niet omdat ik enige affectie heb met de club, maar omdat ik het jou gewoon gun! Alleen toen ik hier de samenvatting terug keek kon ik een glimlach toch niet onderdrukken.
Die glimlach kwam ook terug toen ik gister de uitslag zag van de bekerwedstrijd van ADO…ik heb het niet gezien, maar kan jij mij vertellen wat daar is gebeurd?!
Ik moet nu toch echt gaan stoppen want ik ga zo weer aan het werk. Vriend, tot snel..ik kan niet wachten om samen weer slap te ouwehoeren over voetbal en natuurlijk ook een klein beetje bezig te zijn met werk :D

En voor de rest die zo gek is geweest om dit hele verhaal te lezen (of te scannen ;) ) tot horens!

Rick